Ben bugün üşenmedim. Hem de tam 2 kez. İlkinde okuldan gelip kahvemi içtim ve acele çıkmam gerekirken 2dk koltuğa uzanayım dedim. Olamaaaaaz koltuk yastıkları asla bu kadar rahat gelmemişti. Armut da gelip ayak ucuma yattıktan sonra (bu arada bahar açık pencerelerden hafif hafif içeriye esiyor düşün yani) yok hiç biryere çıkmıyorum dedim. Ağır ve derin bir uykuya dalmak üzereyken, dedim 'Eeeee ? Uyudum. Eee sonra ? ' Gece yine uyucam. Ancak şuan dışarıda muhteşem bir bahar var ve inan bana uzun sürmeyecek. Çünkü buralarda böyle, 3 gün baharı yaşadın yaşadınn, sonrası kış öncesi yazdı. Bugün o gün işte. Bugün bahar. Çık yaşa ozaman!
Sonra çıktım.
Sonra yaşadım.
Bu şehre taşınma nedenlerimin en büyüklerinden biri şu üstteki manzara değil miydi? Çıktım, yaşadım işte. Uzun uzun yürüdüm, şükrettim ve doyamadım. Hatta o yürüyüşün üstüne ufaktan bir 'girls night out' bile yaptım (bu arada akşam 9buçukta evdeydim, ama aramızda).
Ardından dedim ki bu akşam yazmak istiyoruuuum, bir sürü fotoğraf da çektim (evet yine telefonumla) miss. Sonra yine o hain koltuğa yattım ve dedim ki ne yazması ben makyajımı bile temizleyemicem bu gece. Ancak bakın şuan kim kulağında kulaklık, bitki çayını yudumlayarak yazısını yazıyor ve çok mutlu ve çok huzurlu ve çok iyi hissediyor.
O ilk üşentiyle başa çıkamasaydım, 4 saatlik fosur fosur bir uykuya sahip olmanın haricinde bir kazancım olmayacaktı. Oysa şimdi içimde o en sevdiğim duygu var.
Tatlı bir huzur..
